miasto strome jak ciasto

Dunedin 1/2
Po noclegu w bardzo przyjaznym hostelu / darmowy net , kawa , herbata , miła obsługa , ładny , duży pokój , dużo garów w kuchni , kot do zabawy z Polą , brak kaucji za klucz / ruszyliśmy na miasto. Początek to punkt obsługi klienta Vodafone. Sprawa się załatwiła w 2 minuty. Miła Pani wcisnęła 2582 i karta się aktywowała , powiedziała , ze powinien to zrobić Pan w sklepie, w którym kupowałem kartę lub przynajmniej podać ten numer , po tygodniu nasz telefon zaczął działać w 2 strony. Potem szpital. Ania miała do wykonania jakieś badania krwi zalecone przez lekarza jeszcze w Wawie. W szpitalu powiedzieli , że trzeba iść do Urgens Doctors & Accident Centre nieopodal na ulicy Hanover. Tam spojrzeli w skierowanie kazali zapłacić 30 NZD i chwilę poczekać. Chwila co nie co się przedłużyła , bo zawył jakiś alarm i kazali szybko wychodzić na zewnątrz. Wytaszczyli na wózku jakiegoś gościa z niedorobionym gipsem , jakąś panią prawie ze strzykawką w ręku , nas i całą obsługę , staliśmy tak przed budynkiem w 20 osób i czekaliśmy na dalszy bieg wydarzeń , zjechali się jacyś wojacy coś powęszyli i pozwolili wejść do środka , alarm odwołany.
Przy okazji służby zdrowia to spotkać kulowego czy o lasce to tu naprawdę ciężko nam do tej pory trafił się jeden. Emeryci po 80 – 90 lat chodzą w sportowych strojach po parkach , albo jeżdżą sobie na akumulatorowych wózkach. Młodsi biegają , jeżdżą rowerami lub na rolkach albo desce , wszyscy zadowoleni ucieszeni z życia.
Po załatwieniu spraw i zjedzeniu dobrego śniadanka rozpoczęliśmy zwiedzanie miasta poczynając od najbardziej stromej ulicy świata czyli Baldwin Street. W tym celu wsiedliśmy do autobusu nr 8 jadącego do Opoho czyli wzgórza leżącego w 3 strefie czyli bilet 3,20 NZD/os. Chciałem przebić się naszą grupą z pętli do Baldwin , ale niestety nie udało się Baldwin jest ślepa , trzeba było zejść aż do North Road i zaatakować ulicę od dołu. Ulica jest prosta jak skocznia narciarska , ma około 350 metrów długości a różnica wysokości na końcach wynosi około 70 metrów. Nachylenie 38 stopni. Powód takiego poprowadzenia ulicy: Wytyczono ją w Londynie w XIX wieku przez osoby nie znające ukształtowania terenu. Takich ulic jest tu kilka….. Przejście tych 350 metrów zajęło mi 4:48 i łydki piekły jak cholera…. Oficjalny rekord to 1:56 w tą i z powrotem!!!. Idąc ulicą North w stronę miasta mija się szkołę i przejście dla pieszych sterowane przez uczniów tej szkoły. Trzyosobowa grupa około 8 – 10 letnich dzieci ubranych w odblaskowe kamizelki w miarę potrzeb robiła taką akcję: dowódca gwizdał , szlabanowi z obu stron ulicy zamykali szlaban i stali ze znakami stop. Po przejściu zainteresowanych na drogą stronę gwizdek dowódcy i szlabanowi otwierali szlaban. Opiekun dyskretnie kontrolował i oceniał sprawność zespołu. Niezłe co?
Idąc dalej dociera się do ogrodu botanicznego , to chyba najbardziej urokliwe miejsce w Dunedin. Piękna jesień , kaczki w sadzawce , ludzie na trawie , żółte i czerwone liście na drzewach , śmiech Poli na placu zabaw , puszka lodów dla Ani i chłodne piwko dla mnie , błogostan. Potem Uniwersytet – Dunedin to miasto studentów jest ich tu 20 tysięcy na 110 tys. mieszkańców , następnie dworzec kolejowy – najpiękniejszy i największy w Nowej Zelandii. Piękny zarówno zewnątrz jak i wewnątrz , do tego na peronie stał zabytkowy pociąg Taieri Gorge , którym można się przejechać do Palmerston po drodze wjeżdżając na cudowny wiadukt jeden z najwyższych w Nowej Zelandii… ma chyba 78 metrów wysokości. Dla porównania najwyższy na świecie Milau we Francji ma 341 wysokości , ale jest drogowy , kolejowy to Kolasina na trasie Belgrad – Bar ma 198 m , a najwyższy w Polsce Stańczyki 36 m. Wewnątrz dworca piękne mozaiki , zabytkowa kasa oraz muzeum poświęcone sławnym nowozelandzkim sportowcom. Można się tu dowiedzieć m.in. , że rekord Nowej Zelandii w biegu na 800 m jest niepobity od …. 49 lat. Mimo tego , że tylu tu biegaczy….
Po dworcu kolei na centralną część miasta czyli Oktagon , jest to obwodnica rynku w kształcie ośmiokąta foremnego. Co ciekawsze rynek też ma kształt tej figury. Całość psuje to , że przez środek rynku poprowadzono ulicę George przechodzącą w Princess. Po rynku też się powinno jeździć jak po Oktagonie… Na rynku jest pomnik poety Roberta Burnsa , za nim jest anglikańska katedra św. Pawła , a obok ratusz. Z tyłu jest jeszcze jeden kościół , nieopodal jeszcze jedna katedra i to w zasadzie tyle… reszta to kilka wieżowców oraz zwykle budynki jedno i dwupiętrowe budowane na styl szkocki – Dunedin to dawna nazwa Edynburga , więc rudych potomków szkotów jest tu od groma i ich wpływy w architekturze są bardzo widoczne. A i nie tylko , bo na przykład w skład giertychowskich mundurków wchodzą szkockie spódniczki a i jest tu też dużo miejsc , w których można się napić dobrej szkockiej łyżki. Ale i piwo też tu mocno się trzyma w Dunedin produkowane jest Speight’s Duma Południa – chyba najbardziej reklamowane piwo nowozelandzkie , notabene bardzo dobre rozlewane do butelek o pojemności 745 ml !!!. Browar można zwiedzać , podobnie jak fabrykę czekolady Cadbury. Cały dzień piękna pogoda. Zadzwoniłem do Lady K. poznanej w Taupo. Okazało się , że akurat jest w Dunedin. Umówiliśmy się pod Burnsem o 21. Rozmowa trwała u nas w hostelu do 23.15. No Karolina – to ogień nie dziewczyna. Pojechać dla niej do Rio czy NY to tak jak dla innego pojechać na działkę. Obywatelka świata. Wielkie uśmiechy i do zobaczenia w Auckland.

Zdjęcia (7)

Komentarze (2)